Ik: ’Waarom moeten we eenrichtingsverkeer hebben?’
Armand: ’Dat moet van Mark. En van van Dissel.’
Ik: ’Ja dat snap ik ook wel maar waarom? Ik kan me voorstellen dat je een mensenstroom niet in tegengestelde richting door elkaar wilt zien huppelen maar er is bij ons nauwelijks sprake van een mensenstroom toch?
Als we duidelijkheid creëren door die blokjes van 50 centimeter zijn pijlen volgens mij overbodig.’
Armand: ’Ok, geen pijlen. Volgende punt.’
We zitten aan de keukentafel en proberen de opgelegde regels een plek te geven in ons vergaderlocatie concept. Ik heb daar dus last van. Het is de omgekeerde wereld en dat staat me tegen. In plaats van vanuit de WHY te denken, worden andermans WHAT’s leading voor onze HOW… snap je het nog? Er is maar één manier (voor mij) om hier mee om te gaan… letterlijk terug naar de tekentafel!
Ik pak een groot vel en teken een vierkant vlak in het midden. Ik weet nog dat ik, toen ik in 2010 begon, even heb overwogen om deVLOER ‘DE DOOS’ te noemen. Een vrijstaand vierkant pand, midden op een industrieterrein in Almere, dat vraagt om die naam. Om alle voor de hand liggende redenen heb ik daarvan afgezien. ? Toch heeft zo’n doos wel wat. Zeker als je buiten de lijntjes wilt kleuren en jouw klanten wilt inspireren dingen anders aan te gaan pakken.
Als gasten bij ons over de drempel stappen, zijn ze verrast, wanen ze zich in een andere wereld. Een oase van creativiteit op een plek waar je dat niet verwacht. Een plek die inspireert, uitdaagt tot en bijdraagt aan een open communicatie en mensen laat balanceren op het randje van hun comfortzone. Met een sublieme catering als kers op de creatieve taart zorgen wij dat een meeting in deVLOER verankert. Dát gevoel, dáár gaat het wat mij betreft om. Covid of niet, als ik dat gevoel niet kan oproepen in het nieuwe normaal, kap ik ermee.
Dat mag dus óók niet meer in het nieuwe normaal. Je kunt niet tussen de bedrijven door rondgaan met de hapjes en ongegeneerd graaien uit een pot met snoepjes. Het moet allemaal gepland, voorverpakt en gescheiden en als ik érgens niet tegen kan, zijn het voorverpakte koekjes!
Ineens begint er iets te borrelen. Covid gooit weliswaar veel roet in het eten maar deze crisis lijkt ook een positief effect te hebben: heldere nachten, doorzichtige grachten en een schonere lucht. Wat nou, als we proberen het mooie dat deze crisis voor de natuur doet een zetje te geven door echt iets van waarde toe te voegen? We zitten tenslotte niet in een hergebruikt industrieel pand om er vervolgens na deze wake-up call weer een zooitje van te maken.
Vorige week zag ik een interview met een Amerikaanse arts en die zei: ‘When we go back to normal, please, let’s not go back to normal.’ Hoe verleidelijk ook, laten we dat inderdaad niet doen. Dit is het uitgelezen moment de daad bij het woord te voegen en de boel om te gooien zonder onze WHY uit het oog te verliezen.
Ik start mijn laptop op en google ‘foodprepping…’.
Ik: ‘Zeg schat? Wat denk je dat Mark ervan zegt als we een bos gaan planten in India?
‘Wordt vervolgd…’
