’Ik heb een deja-vu.’ zegt manlief vanaf de drempel van deVLOER. Het is begin mei 2020. Ik zit op mijn knieën op de grond en probeer met één dichtgeknepen oog de witte tape langs de briefkaart te leggen. ‘Cow deep is your love?’ vraagt de kaart en ik moet bekennen dat ik op dit moment niet zo goed weet hoe diep de liefde zit. Er wordt nogal een beroep gedaan op mijn veerkracht en de pure passie lijkt verstopt onder een enorme berg chaos.
De laatste keer dat ik zó dicht bij de vloer van deVLOER was, was toen ik ‘m legde in februari 2011. Ik had geen vastomlijnd plan, ik wist alleen wat ik wilde voelen als het af was. Gedreven door een droom en met een diepgewortelde passie voor menselijk gedrag, ben ik toen ‘gewoon’ begonnen met het leggen van de vloer, alleen, vertrouwend op mijn intuïtie. Het had iets therapeutisch om dag na dag letterlijk de basis te leggen voor mijn droom. De stroken vinyl-laminaat maakten mijn duimen kapot maar ik had het er voor over. Daar op de grond ontstonden de ideeën, draaide mijn brein overuren en vielen de puzzelstukjes op hun plek.
Ik wilde een trainingslocatie die mijn trainees letterlijk en figuurlijk de ruimte gaf om zich te ontwikkelen en was verliefd geworden op het stinkende oude waterzuiveringsgebouw van Beiersdorf. Ik wilde dat onze toekomstige gasten zich in een andere wereld zouden wanen zodra ze over de drempel stapten. Het gevoel van ‘Mogen we hier echt de héle dag zijn?’ moest overheersen. Ik wilde geen zaaltje verhuren, ik wilde een beleving verkopen. Een herinnering maken. Het lukte! We hebben de afgelopen jaren diverse prijzen gewonnen, ontelbaar veel gasten gehad en deVLOER is de plek gebleken die ik destijds voor ogen had. Niet alleen voor mijn eigen trainingen, ook voor andere bijeenkomsten en vergaderingen heeft deVLOER nét dat beetje extra gegeven waardoor meetings verankerden.
En nu zit ik hier, op de grond met 25 rollen witte tape en minstens zoveel opgelegde regels en bezwaren. ‘Ga je echt de héle vloer doen?’ vraagt Armand, nog steeds vanaf de drempel. Ik knik en schuif mijn hele hebben en houwen 50 centimeter op. Hij schudt zijn hoofd. ’Je bent niet wijs maar ik vind het wel gaaf!’ zegt hij lachend en vertrekt. Honderdveertig vierkante meter, verdeeld in blokjes van 50 centimeter, omdat anderhalve meter nu eenmaal lastig in te schatten is. Drie blokjes tellen kan iedereen.
Terwijl ik met mijn ene hand het uiteinde vasthoud, trek ik met mijn andere de rol naar me toe. Bij ieder vlak voel ik de energie terugkomen. De creativiteit begint weer te stromen. Ik ga het anders doen, besluit ik.
deVLOER is ontstaan vanuit het idee mensen en bijeenkomsten de ruimte te geven, dan ga ik die ruimte niet beperken door plastic schermen neer te zetten. Ik vertik het. Ik gooi het concept om en creëer een nieuw normaal in plaats van het oude aan te passen. Ik kijk naar de kaart en glimlach. Gelukkig ze is er nog, de liefde zit diep. De liefde om mensen bij elkaar te brengen in een omgeving die inspireert en een bijdrage levert aan de bijeenkomst, training of vergadering. Misschien kan dit niet meer met veertig mensen tegelijk maar als men drie blokjes verschil in acht neemt, komen we een heel eind.
We zijn weer open en better than ever!
