2 november 2016, 07:20
Het is vroeg en koud. De Creative Campus in Almere ligt er verlaten bij. Ik wist dat boeren vroeg opstaan maar had geen idee dat deze direct na het melken in zijn witte terreinwagen zou springen. Als ik hem aan zie komen, houd ik mijn druppel voor het kastje. Het hek schuift met een hoop kabaal open. De stilte van dit tijdstip lijkt het geluid van het schuren van het metaal op metaal te versterken.
De witte auto stopt en het raampje gaat open. ‘Mogguh, wao sal ik ‘m neersettuh?’ De man heeft een blauwe pet op en zijn spierwitte haar steekt af tegen de donkere bekleding van de 4wheel drive. ‘Goedemorgen’ zeg ik vrolijk en ik ben me bewust van het feit dat ik het hele woord uitspreek, geen letter oversla. Ik wijs in de richting van het grasveld. Het raampje gaat net zo soepel omhoog als het naar beneden kwam en de auto trekt op. De enorme trailer glijdt er geruisloos achteraan, het ziet er indrukwekkend uit.
Flashback
De aanblik brengt me in één klap terug in de tijd. Ik ben praktisch geboren op een pony en heb tot mijn achttiende eindeloos veel weekenden gespendeerd op wedstrijdterreinen tussen de paardentrailers en de graspollen. Vaak de avond van te voren met ‘Curry en van Inkel’ op de radio de manen invlechten en dan voor dag en dauw de trailer inladen. Uren wachten na de dressuurproef, die vaak ‘s ochtends was tot ik eindelijk mocht springen (mijn favoriet!) aan het einde van de dag. De klep gaat open. De man schuift haar op een plank met wielen en rijdt haar de trailer uit richting haar standplaats. Ze is er. ‘Roza!’
IJkpunt
Toen ik haar bestelde kon ik niet bevroeden dat ze de gemoederen zó bezig zou gaan houden. Ik wist toen niet dat ze zo velen de weg zou gaan wijzen, een eigen logo zou krijgen, een kaartenreeks, een broodje, laat staan een échte naam. Ik was gewoon op zoek naar een ijkpunt voor onze gasten. Iets waardoor ze niet over de campus zouden dwalen maar vergaderlocatie deVLOER direct zouden vinden. Een onverwacht element in een industrieel landschap. Een koe leek me verassend maar een zwart witte vond ik te voorspelbaar. Ik houd niet van voorspelbaar.
Voorspelbaarheid is dodelijk als je indruk wilt maken.
Voorspelbaarheid zorgt ervoor dat zaken door elkaar gaan lopen. Verhalen gaan in elkaar over en vormen een viezige grijze brij waarin alles en iedereen gelijk wordt. Wij willen ons juist onderscheiden dus koos ik voor hard-roze, de kleur van onze huisstijl. Nadat Roza al enige maanden de show stal op ons gazon, wees een spreker, die voor een klant onze trainingslocatie gebruikte voor zijn workshop, mij op ‘The purple cow’ van Seth Godin. Ik had er nog nooit van gehoord. Toen een andere trainer er laatst weer iets over zei, heb ik het boek maar eens gekocht.
Wij doen het al jaren bewust anders.
Onbewust kiezen wij met deVLOER al bijna 10 jaar voor de paarse koeien. We doen de dingen vanaf het begin al heel bewust anders. We leveren geen standaard lunches, zaalopstellingen of koekjes bij de koffie. Het enige dat wij tegenwoordig wel standaard volgens de opgelegde norm leveren is de mogelijkheid om op 1,5 afstand te vergaderen. Veilig en toch vertrouwd verrassend want uiteraard hebben we ook hierin de nodige paarse koeien verwerkt. Nou o.k., een roze dan. ?
0 reacties