Het is algemeen bekend dat deVLOER is gevestigd is in het voormalig waterzuiveringsgebouw van Beiersdorf, waar Nivea en Hansaplast werden geproduceerd.
Toen de gastvrouw van het Mac3Park mij het pand liet zien, waarschuwde ze me voor de stank. Er had meer dan twintig jaar stilstaand water in gestaan en het rook er inderdaad naar een bosmeertje aan het eind van een bloedhete zomerdag.
Ik bereidde me op het ergste voor, kneep mijn neus dicht en stapte door een grote metalen deur het donkere pand in. Het was liefde op het eerste gezicht. De rest is geschiedenis...
Dit filmpje is gemaakt ter gelegenheid van de opening in 2011 en geeft een goed beeld van de verbouwing. De gekleurde stoeltjes zijn het handelsmerk geworden. Sommige gasten vinden ze een beetje eng anderen zijn er niet uit te slaan maar iedereen is verrast door de flexibiliteit die de stoeltjes aan de locatie geven. De inrichting is in no time volledig aangepast aan jouw wensen en jouw publiek, ideaal. Nog steeds.
Wat is er destijds veel werk verzet en wat is de locatie gegroeid sindsdien. Een mooi document.
Covid19 heeft zo langzamerhand een behoorlijke stempel gedrukt op de dagelijkse gang van zaken. Meetings met collega's gaan online via Zoom of Meet, vaak opgeleukt door een opstandige kleuter of een door het beeld struinend huisdier. In sommige gevallen kleedt men zich uitsluitend van boven aan, waarbij er af en toe iemand door de mand valt als er een spiegel achter het bureau staat.
Al met al zijn we er inmiddels aan gewend maar ideaal is het niet. Soms is het voor de voortgang van de organisatie of de sfeer in het team van grootste belang dat men elkaar face to face ontmoet.
Monique Ballering van Recht Door Zee Casemanagement vertelt in onderstaand filmpje waarom zij er, juist nu, voor kiest om, voor de broodnodige en uistluitend essentiele meetings, in deVLOER op een veilige afstand bijeen te komen.
Toen dit filmpje werd opgenomen had de Almeerse dierenarts Sandra Rossen van Dierenkliniek Almere Stad (DAS) net besloten om de uitdaging te accepteren en mee te doen aan de strijd om de award voor 'Onderneming van het jaar'.
Sandra heeft het afgelopen jaar hard gewerkt aan het digitaliseren van haar onderneming en trainingsdagen zoals deze bij deVLOER droegen zeker bij aan dergelijke ontwikkelingen.
In het filmpje legt Sandra uit waarom zij ervoor kiest aan dit soort 'live sessies' mee te doen en welke rol deVLOER in die beslissing speelt.
Leuk detail is dat Sandra de award in de wacht heeft gesleept! Gefeliciteerd Sandra!
Wij doen het eigenlijk al jaren in deVLOER, CoronaProof koffie drinken. Bij binnenkomst krijgen onze gasten een kopje met hun eigen naam erop óf een stift om een kopje te versieren. Een idee dat is ontstaan vanuit de gedachte dat voor ieder kopje een nieuw kopje pakken, een beetje onzin is en bovendien eindeloos veel (afwas) water kost.
Nu Covid haar intrede heeft gedaan, komt dit stukje opvoeding goed van pas want nu is het extra belangrijk dat een ander niet met jouw kopje aan de haal gaat. Onze gasten wisten al niet beter en kleuren nu bij ieder bezoek alsof het een lieve lust is.
Wat wél nieuw is, zijn de dienbladen en de CookieBags. Iedere gast krijgt een dienblad toegewezen en daar kunnen ze hun persoonlijke spullen, kopjes én koekjes kwijt. En die koekjes.... ai ai ai....
In deze vlog legt Anne uit, hoe dit in z'n werk gaat.
Hoe kun je CoronaProof vergaderen en anderhalve meter afstand bewaren van je collega's? In deze Vlog leg ik uit hoe ik dat bij vergaderlocatie deVLOER in Almere heb aangepakt.
De vloer van deVLOER (;-)) beslaat 140 vierkante meter, ruimte zat dus voor een vergadering op afstand. Om ervoor te zorgen dat je precies weet of je voldoende afstand houdt, heb ik de hele vloer afgeplakt in blokjes van 50 cm x 50 cm. Ik geef toe, het was een pittig klusje maar het resultaat liegt er niet om. Dus kom je bij deVLOER langs binnenkort? Houd dan drie blokjes afstand, dan zit je altijd goed!
Zoek jij een trainingslocatie of vergaderlocatie waar je veilig en 100% Coronaproof je meeting kunt houden? Je bent hartstikke welkom in Almere!
2 november 2016, 07:20
Het is vroeg en koud. De Creative Campus in Almere ligt er verlaten bij. Ik wist dat boeren vroeg opstaan maar had geen idee dat deze direct na het melken in zijn witte terreinwagen zou springen. Als ik hem aan zie komen, houd ik mijn druppel voor het kastje. Het hek schuift met een hoop kabaal open. De stilte van dit tijdstip lijkt het geluid van het schuren van het metaal op metaal te versterken.
De witte auto stopt en het raampje gaat open. ‘Mogguh, wao sal ik ‘m neersettuh?’ De man heeft een blauwe pet op en zijn spierwitte haar steekt af tegen de donkere bekleding van de 4wheel drive. ‘Goedemorgen’ zeg ik vrolijk en ik ben me bewust van het feit dat ik het hele woord uitspreek, geen letter oversla. Ik wijs in de richting van het grasveld. Het raampje gaat net zo soepel omhoog als het naar beneden kwam en de auto trekt op. De enorme trailer glijdt er geruisloos achteraan, het ziet er indrukwekkend uit.
De aanblik brengt me in één klap terug in de tijd. Ik ben praktisch geboren op een pony en heb tot mijn achttiende eindeloos veel weekenden gespendeerd op wedstrijdterreinen tussen de paardentrailers en de graspollen. Vaak de avond van te voren met ‘Curry en van Inkel’ op de radio de manen invlechten en dan voor dag en dauw de trailer inladen. Uren wachten na de dressuurproef, die vaak ‘s ochtends was tot ik eindelijk mocht springen (mijn favoriet!) aan het einde van de dag. De klep gaat open. De man schuift haar op een plank met wielen en rijdt haar de trailer uit richting haar standplaats. Ze is er. ‘Roza!’
Toen ik haar bestelde kon ik niet bevroeden dat ze de gemoederen zó bezig zou gaan houden. Ik wist toen niet dat ze zo velen de weg zou gaan wijzen, een eigen logo zou krijgen, een kaartenreeks, een broodje, laat staan een échte naam. Ik was gewoon op zoek naar een ijkpunt voor onze gasten. Iets waardoor ze niet over de campus zouden dwalen maar vergaderlocatie deVLOER direct zouden vinden. Een onverwacht element in een industrieel landschap. Een koe leek me verassend maar een zwart witte vond ik te voorspelbaar. Ik houd niet van voorspelbaar.
Voorspelbaarheid zorgt ervoor dat zaken door elkaar gaan lopen. Verhalen gaan in elkaar over en vormen een viezige grijze brij waarin alles en iedereen gelijk wordt. Wij willen ons juist onderscheiden dus koos ik voor hard-roze, de kleur van onze huisstijl. Nadat Roza al enige maanden de show stal op ons gazon, wees een spreker, die voor een klant onze trainingslocatie gebruikte voor zijn workshop, mij op ‘The purple cow’ van Seth Godin. Ik had er nog nooit van gehoord. Toen een andere trainer er laatst weer iets over zei, heb ik het boek maar eens gekocht.
Onbewust kiezen wij met deVLOER al bijna 10 jaar voor de paarse koeien. We doen de dingen vanaf het begin al heel bewust anders. We leveren geen standaard lunches, zaalopstellingen of koekjes bij de koffie. Het enige dat wij tegenwoordig wel standaard volgens de opgelegde norm leveren is de mogelijkheid om op 1,5 afstand te vergaderen. Veilig en toch vertrouwd verrassend want uiteraard hebben we ook hierin de nodige paarse koeien verwerkt. Nou o.k., een roze dan. ?
Poep en plas humor… ik heb er nooit wat mee gehad. Foto’s van mensen op de wc vind ik al sinds ik mij kan herinneren stom en waar klasgenootjes vroeger de slappe lach kregen als er een strijker in een hondendrol werd gestopt én aangestoken, kon ik er niet naar kijken. Nog steeds niet trouwens.
Toch houd ik mij nu al zeker een week bezig met de so to speak ‘kleinste kamertjes’ van deVLOER. Los van het feit dat ze hygiënisch zijn, zorg ik altijd voor een fris deootje, wat haarlak en een goede sfeer. ? En in het kader ‘Corona brengt al genoeg vervuiling met zich mee’ (zie vorige blog) ben ik mij gaan verdiepen in, jawel: toiletpapier.
In mijn bijzondere zoektocht naar duurzaam wc-gebruik ben ik gestuit op een concept waarvan ik volledig áán ga! Deze club verkoopt niet alleen 100% gerecycled toiletpapier, zij gebruiken 50% van de nettowinst voor de bouw van toiletten in diverse landen in Afrika. 50%!!! Dat is de helft hè! Hoe cool is dat?
Daarnaast wordt een deel van het wikkelen en verpakken van de producten in een sociale onderneming gedaan door mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Als moeder van een zorgintensief kind is dit natuurlijk koren op mijn molen. Als kers op de taart zijn deze wc-rollen én tissues ook nog eens zó te gek vormgegeven dat het nu helemáál een feestje is om bij onze vergaderlocatie naar de wc te gaan.
En mocht je een traantje wegpinken als je eindelijk live jouw favoriete collega weer ziet na drie maanden thuiswerken, dan kun je je tranen vanaf nu duurzaam én hip drogen. Daar word ik dus blij van.
En voor dit soort prachtige initiatieven en mooie duurzame oplossingen als die van the GoodRoll wil ik zélfs wel op de wc op de foto gaan.
Ik: ’Waarom moeten we eenrichtingsverkeer hebben?’
Armand: ’Dat moet van Mark. En van van Dissel.’
Ik: ’Ja dat snap ik ook wel maar waarom? Ik kan me voorstellen dat je een mensenstroom niet in tegengestelde richting door elkaar wilt zien huppelen maar er is bij ons nauwelijks sprake van een mensenstroom toch?
Als we duidelijkheid creëren door die blokjes van 50 centimeter zijn pijlen volgens mij overbodig.’
Armand: ’Ok, geen pijlen. Volgende punt.’
We zitten aan de keukentafel en proberen de opgelegde regels een plek te geven in ons vergaderlocatie concept. Ik heb daar dus last van. Het is de omgekeerde wereld en dat staat me tegen. In plaats van vanuit de WHY te denken, worden andermans WHAT’s leading voor onze HOW… snap je het nog? Er is maar één manier (voor mij) om hier mee om te gaan… letterlijk terug naar de tekentafel!
Ik pak een groot vel en teken een vierkant vlak in het midden. Ik weet nog dat ik, toen ik in 2010 begon, even heb overwogen om deVLOER ‘DE DOOS’ te noemen. Een vrijstaand vierkant pand, midden op een industrieterrein in Almere, dat vraagt om die naam. Om alle voor de hand liggende redenen heb ik daarvan afgezien. ? Toch heeft zo’n doos wel wat. Zeker als je buiten de lijntjes wilt kleuren en jouw klanten wilt inspireren dingen anders aan te gaan pakken.
Als gasten bij ons over de drempel stappen, zijn ze verrast, wanen ze zich in een andere wereld. Een oase van creativiteit op een plek waar je dat niet verwacht. Een plek die inspireert, uitdaagt tot en bijdraagt aan een open communicatie en mensen laat balanceren op het randje van hun comfortzone. Met een sublieme catering als kers op de creatieve taart zorgen wij dat een meeting in deVLOER verankert. Dát gevoel, dáár gaat het wat mij betreft om. Covid of niet, als ik dat gevoel niet kan oproepen in het nieuwe normaal, kap ik ermee.
Dat mag dus óók niet meer in het nieuwe normaal. Je kunt niet tussen de bedrijven door rondgaan met de hapjes en ongegeneerd graaien uit een pot met snoepjes. Het moet allemaal gepland, voorverpakt en gescheiden en als ik érgens niet tegen kan, zijn het voorverpakte koekjes!
Ineens begint er iets te borrelen. Covid gooit weliswaar veel roet in het eten maar deze crisis lijkt ook een positief effect te hebben: heldere nachten, doorzichtige grachten en een schonere lucht. Wat nou, als we proberen het mooie dat deze crisis voor de natuur doet een zetje te geven door echt iets van waarde toe te voegen? We zitten tenslotte niet in een hergebruikt industrieel pand om er vervolgens na deze wake-up call weer een zooitje van te maken.
Vorige week zag ik een interview met een Amerikaanse arts en die zei: ‘When we go back to normal, please, let’s not go back to normal.’ Hoe verleidelijk ook, laten we dat inderdaad niet doen. Dit is het uitgelezen moment de daad bij het woord te voegen en de boel om te gooien zonder onze WHY uit het oog te verliezen.
Ik start mijn laptop op en google ‘foodprepping…’.
Ik: ‘Zeg schat? Wat denk je dat Mark ervan zegt als we een bos gaan planten in India?
‘Wordt vervolgd…’
’Ik heb een deja-vu.’ zegt manlief vanaf de drempel van deVLOER. Het is begin mei 2020. Ik zit op mijn knieën op de grond en probeer met één dichtgeknepen oog de witte tape langs de briefkaart te leggen. ‘Cow deep is your love?’ vraagt de kaart en ik moet bekennen dat ik op dit moment niet zo goed weet hoe diep de liefde zit. Er wordt nogal een beroep gedaan op mijn veerkracht en de pure passie lijkt verstopt onder een enorme berg chaos.
De laatste keer dat ik zó dicht bij de vloer van deVLOER was, was toen ik ‘m legde in februari 2011. Ik had geen vastomlijnd plan, ik wist alleen wat ik wilde voelen als het af was. Gedreven door een droom en met een diepgewortelde passie voor menselijk gedrag, ben ik toen ‘gewoon’ begonnen met het leggen van de vloer, alleen, vertrouwend op mijn intuïtie. Het had iets therapeutisch om dag na dag letterlijk de basis te leggen voor mijn droom. De stroken vinyl-laminaat maakten mijn duimen kapot maar ik had het er voor over. Daar op de grond ontstonden de ideeën, draaide mijn brein overuren en vielen de puzzelstukjes op hun plek.
Ik wilde een trainingslocatie die mijn trainees letterlijk en figuurlijk de ruimte gaf om zich te ontwikkelen en was verliefd geworden op het stinkende oude waterzuiveringsgebouw van Beiersdorf. Ik wilde dat onze toekomstige gasten zich in een andere wereld zouden wanen zodra ze over de drempel stapten. Het gevoel van ‘Mogen we hier echt de héle dag zijn?’ moest overheersen. Ik wilde geen zaaltje verhuren, ik wilde een beleving verkopen. Een herinnering maken. Het lukte! We hebben de afgelopen jaren diverse prijzen gewonnen, ontelbaar veel gasten gehad en deVLOER is de plek gebleken die ik destijds voor ogen had. Niet alleen voor mijn eigen trainingen, ook voor andere bijeenkomsten en vergaderingen heeft deVLOER nét dat beetje extra gegeven waardoor meetings verankerden.
En nu zit ik hier, op de grond met 25 rollen witte tape en minstens zoveel opgelegde regels en bezwaren. ‘Ga je echt de héle vloer doen?’ vraagt Armand, nog steeds vanaf de drempel. Ik knik en schuif mijn hele hebben en houwen 50 centimeter op. Hij schudt zijn hoofd. ’Je bent niet wijs maar ik vind het wel gaaf!’ zegt hij lachend en vertrekt. Honderdveertig vierkante meter, verdeeld in blokjes van 50 centimeter, omdat anderhalve meter nu eenmaal lastig in te schatten is. Drie blokjes tellen kan iedereen.
Terwijl ik met mijn ene hand het uiteinde vasthoud, trek ik met mijn andere de rol naar me toe. Bij ieder vlak voel ik de energie terugkomen. De creativiteit begint weer te stromen. Ik ga het anders doen, besluit ik.
deVLOER is ontstaan vanuit het idee mensen en bijeenkomsten de ruimte te geven, dan ga ik die ruimte niet beperken door plastic schermen neer te zetten. Ik vertik het. Ik gooi het concept om en creëer een nieuw normaal in plaats van het oude aan te passen. Ik kijk naar de kaart en glimlach. Gelukkig ze is er nog, de liefde zit diep. De liefde om mensen bij elkaar te brengen in een omgeving die inspireert en een bijdrage levert aan de bijeenkomst, training of vergadering. Misschien kan dit niet meer met veertig mensen tegelijk maar als men drie blokjes verschil in acht neemt, komen we een heel eind.
We zijn weer open en better than ever!
Toen ik een paar jaar geleden, voor mijn trainingen, opzoek was naar een bijzondere locatie. Stuitte ik op de oude waterzuivering van Beiersdorf. Een industrieel, vrijstand pand van 140 vierkante meter.
Ik kwam binnen, het was vies, het stonk er naar stilstaand water want er was helemaal niks... en toch dacht ik: ' oh wat cool!'
En ik ben gaan schetsen en ik ben gaan schuiven. En uiteindelijk heb ik deVLOER gecreëerd.
deVLOER is een locatie; een vrijstaand pand van 140 vierkante meter. Het is niet alleen een pand, het is een heel concept.
deVLOER is er namelijk voor jou; je kunt schuiven met de meubels, je kunt precies bepalen wat jij wilt eten, wanneer je dat wilt, hoelang je wilt blijven.
En het mooie van deVLOER is ook nog eens; het is in het midden van het land, in Almere. Je parkeert GRATIS voor de deur!
En ik zou zeggen; 'Alleen al voor die taart, zou ik het doen!'
